Tasja de Koning

‘Hoe bevalt de GLI?’, vraag ik haar. Ze kijkt teleurgesteld. ‘Ik had gehoopt op steun vanuit een gemotiveerde groep, maar niemand zegt iets. Ze zitten stil te wachten tot het jaar voorbij is, tot ze hun recept kunnen halen.’ Mijn patiënt is een van de weinigen die geen medicijnen wil. De pr-machine van de farmacie doet zijn werk.

Het is nacht. Naast me zit een energieke vrouw aan het stuur. Ze draagt een blauw met geel pak. Ze rijdt ons vloeiend van het ene naar het andere adres. We zijn lekker bezig. Ik trek wat gereedschap uit mijn dokterstas en daarna drukt zij weer op het gaspedaal. We betreden het huis van een dementerende dame van 86 jaar.

Onderuitgezakt zit hij voor mijn bureau. Hij is een jaartje of 45 en zijn ronde buik, waarover een dun laagje stof, staat op knappen. Ik speel mijn guilty pleasure gokspel: BMI van 32?

Een snoepreisje naar Tanzania helpt niet als we echt willen zorgen voor de gezondheid van de allerarmsten, vindt columnist Tasja de Koning. Maar hoe zit het dan met de uitwisselingsstudent die bij haar heeft gelogeerd en die ze met haar benzineauto naar Schiphol brengt?

Daar zit ze, heel trots, iets meer dan een meter boven de grond. Haar witte, broze haren wapperen in de wind, weerkaatsen het zonlicht dat schittert tussen het groen. Haar beentjes bungelen onder haar kromme romp. Stevig klampt ze zich vast aan een dikke, knoestige tak. Ze giechelt als een meisje, waardoor haar rimpels dieper worden. Ze heeft het gehaald! Helemaal op eigen kracht is ze in deze boom geklommen.