Honger

Voor de diagnose honger is geen code te vinden in ons registratiesysteem. Ik heb het maar als armoede gecodeerd; dat kan wel. Vrijdag had ik die diagnose nodig. Ik heb een tientje gegeven in plaats van een recept. Erg onprofessioneel natuurlijk. Ik moet signaleren, teams inlichten, aanmelden bij consulenten en coördinatoren. Maar dat kost tijd, dat doe je na het spreekuur. Neem nu die niet verwijsbare, verwarde man. Hij heeft al jaren geen stroom of gas meer: geen verwarming, geen kookgelegenheid. Het laatste voedselpakket met koffie en macaroni hielp dus niet erg. Hij ruikt fris en ziet er netjes uit. Koude douche en een handsopje, denk ik dan. Ik vermoed dat hij het slachtoffer is van een foute torenhoge elektrarekening en een strak incassobeleid. In zijn geval betekent dat een levenslange korting op zijn uitkering. Vijf jaar geleden was dat de nieuwe stoere aanpak. Ik weet wat u denkt, nee, hij is geen wietteler. Post beantwoordt hij niet, hij doet de deur zelden open. Hulp zoekt hij niet of wijst hij af. Uitnodigingen voor steun, een praatje, wat hulp of een boterham laat hij lopen. Hij geeft wel altijd vriendelijk antwoord. Honger en kou vindt hij niet erg. Hij is van een andere wereld. Zolang hij nog in deze wereld rondloopt, niet lang meer wat hem betreft, zo lang bedelt hij aan het eind van de maand. Of het allemaal klopt? Kan hij niet slimmer met zijn geld omgaan? Ik heb geen idee. Voor dit soort mensen hebben we allerlei hulpverlening. Toch gaat het mis, de vruchteloze huisbezoeken van allerlei diensten stoppen na tien keer voor de dichte deur. Mensen als hij zijn maatschappelijk gezien baby’s. Baby’s doen de deur niet open, ze bellen niet terug, ze kunnen geen formulieren invullen. Kleine baby’s hebben ouders die zorgen voor eten en de kachel. Hij is een grote vriendelijke baby, met honger, zonder ouders. Maandag die instantie maar eens bellen. Het is zes uur, etenstijd thuis. Nico van Duijn