Onverklaarde klachten

Dokters zijn elke dag druk met het verklaren van klachten. Dat veel klachten vanzelf overgaan, dat weten mensen heus wel. Of ze gaan niet over, maar horen er een beetje bij. ‘Och, dat heeft iedereen weleens, zo’n pijn,’ wordt dan gezegd. Of ‘Je loopt het eruit, die pijn. Het slijt.’ Maar dan nog willen mensen graag een verklaring, een oorzaak voor de klachten. Want als je weet dat het ergens door komt, dan kun je het accepteren en kan er misschien wel wat aan gedaan worden. Lastiger is het voor ons als mensen een verborgen agenda hebben.

Die mensen zoeken naar één oorzaak die alles verklaart. Mijn verklaring van de klachten over toeval, leeftijd, overbelasting en misschien wat slijtage, dat vinden ze maar niets. Daarbij wensen velen een rechtlijnige oorzaak, iets concreets waar ze slachtoffer van zijn. Een tekort in de voeding bijvoorbeeld. Vitamine-B12-gebrek is erg populair. Vroeger was dat voedingsallergie, selenium te weinig of kleurstoffen te veel. Een hersenstoornis waar je zelf niets aan kunt doen, dat is nog hipper. Een bipolaire stoornis, PPD-NOS en ADHD, men wil het dolgraag hebben, want het verklaart alle onbeleefdheid, zwakte, mislukkingen en gewone pech. Ik heb nog nooit iemand horen vragen om een psychologisch onderzoek om eindelijk te begrijpen waarom hij zo’n gelukkige, succesvolle bink is. Het gaat vaak niet om de verklaring, maar om de verontschuldiging. De diagnose verontschuldigt pech en stommiteit. Dat is wat dokters doen. Ze geven betekenis aan pech en stommiteit. Onverklaarde klachten zijn klachten op zoek naar een betekenisvolle plek in een verhaal. Een goede dokter is een goede verhalenverteller.