Protocollen zijn voorschriften voor correct handelen. Daar houden dokters niet van. Richtlijnen, dat vinden ze wel een goed idee. Van richtlijnen mag je afwijken, als je een goede reden hebt. Rechters denken daar anders over. Als het verkeerd afloopt met een patiënt, dan kijkt de rechter of de dokter volgens de richtlijnen heeft gehandeld. Zo niet, dan is dat fout. Juristen en dokters denken dus anders. Dokters denken in individueel maatwerk, ingeperkt door richtlijnen. Juristen denken in protocollen, uitgebreid met uitzonderingen.
Onze richtlijnen beschrijven op de millimeter wanneer iemand aan de medicijnen moet voor zijn hoge bloeddruk. Bij suikerziekte moet de bloeddruk onder de 140/90 zijn, denk ik, want die richtlijnen veranderen elk jaar. Laatst zag ik zelfs een richtlijn waarin 125/85 al een hoge bloeddruk wordt genoemd. Dit betekent de dosis medicijnen blijven verhogen tot mensen net niet omvallen.
Laatst had een diabetische mevrouw een bloeddruk van 145/78. Ze weigerde meer medicijnen. Ze slikte genoeg medicijnen, vond ze. Terecht, lijkt me. Zo’n bovengrens van 140 is geen scherpe grens. Iets daarboven betekent een pietsje meer risico op een hartinfarct. Denk aan 3,3% in plaats van 3% kans op een hartinfarct ergens de komende tien jaar. Trouwens, wie bepaalt wat een te hoog risico is? Niet de wetenschap. De wetenschap geeft geen oordeel, alleen maar statistieken. Richtlijnmakers, die beslissen voor u wat te hoog is; zo hoog dat dagelijks medicijnen slikken noodzakelijk is. Richtlijnmakers worden steeds strenger. We moeten wel oppassen met die lui. Ze beginnen op juristen te lijken. Strak in de leer der preventie, onder het mom van de wetenschap, veroordelen ze eigenlijk elke uitzondering. Waarschijnlijk wordt hoge bloeddruk in de toekomst bij wet verboden. Als het zo ver komt, dan ga ik illegaal. Bedacht op verklikkers ga ik dan in een verduisterde spreekkamer stiekem hoge bloeddruk niet behandelen.
Reacties
Er zijn nog geen reacties.
