Toch nog een behandeling voor fibromyalgie?

Patiënten met fibromyalgie leveren de huisarts weinig voldoening op. Ze komen vaak op het spreekuur en we kunnen weinig voor ze doen. Een recente Cochrane-review geeft reden tot wat optimisme. Deze systematische review van 34 onderzoeken met in totaal 2276 patiënten liet zien dat fibromyalgiepatiënten baat hebben bij conditietraining (20 minuten per dag onder leiding rennen op de loopband en steps) en krachttraining (2-3 maal per week trainen met gewichten en ‘kracht machines’) gedurende gemiddeld 12 weken. Van de twee helpt conditietraining het minst. Deze patiënten verbeteren 2 punten op een pijnschaal van 1-10 en 1 punt op een schaal van algemeen welbevinden van 1-10. Krachttraining leverde echter een pijnvermindering op van 49 punten op een schaal van 0-100 en verbetering van het algemeen welbevinden van 41 punten op een schaal van 1-100. Van de pijnpunten in het lichaam, waarvan er 18 schijnen te zijn, hadden de krachtsportbeoefenaren van 2 pijnpunten minder last dan hun lotgenoten die niet trainen. De conditietraining moet wel langzaam opgebouwd worden op geleide van klachten. Er zijn genoeg bedenkingen bij deze resultaten. Het effect na de onderzoeksperiode van 12 weken is niet bekend, en het effect op symptomen als moeheid, slapeloosheid en stijfheid evenmin. Een minderheid houdt met name de krachttraining niet vol. De kwaliteit van de meeste onderzoeken is niet denderend. Toch doen? De lijdensdruk voor deze mensen is groot en we hebben weinig anders te bieden; medicatie en psychotherapie lijken niet zinvol. Het voordeel is dat het een activerende behandeling betreft waarbij mensen hun lot meer in eigen handen nemen. Pillen en massage, waar ze vaak om vragen, houden ze passief en afhankelijk. Moeten we ze naar de sportschool sturen of iets organiseren met de fysiotherapie? Voorzover ik weet is dat nooit onderzocht. Het is voor de meeste patiënten geen prettig vooruitzicht om te moeten oefenen te midden van allerlei zeer sportieve types in strakke pakjes. Een beschermde omgeving met lotgenoten onder begeleiding van een fysiotherapeut met de juist mix van empathie en stevigheid lijkt voorlopig de best optie. (HG)