Continuïteit doet ertoe

Op 17 november 2004 hield George Freeman in Nijmegen de vijfde Frans Huygenlezing Personal continuity of care in general practice moving into the 21th century context. Freeman was hoogleraar huisartsgeneeskunde aan de Univeristy of London. Hij stond uitvoerig stil bij de feiten over en het geloof in persoonlijke continuïteit. Persoonlijke continuïteit is volgens hem vooral te definiëren als het hebben van een vertrouwde relatie. Zo'n vertrouwensrelatie kunnen patiënten ook hebben met meerdere dokters. Behalve geloof is er ook wel bewijs dat persoonlijke continuïteit goed is voor patiënten. Ze zijn volgens een recente review in ieder geval tevredener; 1 al vindt Freeman dat geen goede uitkomstmaat. Volgens hem gaat het vooral om vertrouwen. Overigens vonden de grondleggers van het begrip continuïteit in de huisartsgeneeskunde, zoals Frans Huygen, dat ook al. Freeman wees ook op een aantal problemen. Zo is er in 50 jaar denken over continuïteit nog maar weinig bewijs dat persoonlijke continuïteit ook op harde uitkomstmaten enige invloed heeft. Freeman waarschuwde dat persoonlijke continuïteit verstikkend kan zijn, als dokters de patiënt geen keuze laten en steeds maar zorg geven die niet op maat is. In dat geval kan een stapje buiten de deur buitengewoon heilzaam zijn. Problematisch zijn de ondoordachte stelselwijzigingen in Engeland, waarbij er nu zeer veel aandacht is voor directe toegang van zorg. Praktijken kunnen alleen maar aan de eis tot directe toegang voldoen door geen aandacht meer te schenken aan persoonlijke continuïteit (wie het eerst komt die het eerst maalt, onafhankelijk van welke dokter iemand wil zien). Volgens Freeman is het niet onze taak om technische, snelle zorg te leveren, maar ‘taking care of distress en giving meaning to symptoms’. De bewerkte versie van zijn lezing zullen we traditiegetrouw in een van de komende maanden in H&W publiceren. (JZ)