Sneltests: hoop of hype? 2

In uw oktobernummer staat een bijzonder lezenswaardige bijdrage van de heren Cals en Van Weert.1 Zij bespreken op heldere wijze de problemen en mogelijkheden van diagnostiek. Ook benoemen zij, op een in mijn optiek juiste wijze, de randvoorwaarden waaraan moet worden voldaan wil je tot diagnostiek overgaan. Eerst gedegen anamnese en lichamelijk onderzoek en je dan afvragen: ‘Wat vraag ik aan?’ en ‘Gaat de uitkomst van het aangevraagde de patiënt en mij verder helpen?’.

Aan de grote hoeveelheid genuanceerde waarheden die worden genoemd, zou ik toch iets willen toevoegen. In mijn optiek gaat het stuk van beide heren vooral over de analyse. Ik zou het belang van pre- en postanalyse onder de aandacht willen brengen. In ons laboratorium Izore voor infectieziektendiagnostiek in Friesland voeren wij sinds de zomer van 2010 géén borreliadiagnostiek meer uit indien er géén klinische informatie (de reden van de aanvraag) op het aanvraagformulier wordt vermeld. Dit betekent dat wij achter de reden van de aanvraag aanbellen. Zomer 2010 was nog 40% van de aanvraag zonder klinisch gegeven. Dat is nu teruggebracht naar 5%. Ook geven wij practica aan praktijkassistenten waarin wij de noodzaak van het vermelden van klinische informatie toelichten. Dit heeft er inmiddels toe geleid dat wij menen dat wij geen uitslag meer produceren, maar een antwoord geven op de vraag die wordt gesteld. Wij horen van huisartsen terug dat wij hen op een betere manier ondersteunen. Wij denken dus dat er hoop is voor de diagnostiek in de huisartsenpraktijk. Zeker indien wij van het laboratorium de huisarts hierbij helpen.