Vrouwen en de wetenschap

Naast het dwarrelen van de blaadjes na de heftige herfststorm stemt ook het lezen van het herfstnummer van Hypothese, ‘Pijnlijke wetenschap’, tot weemoedige overpeinzingen. Na jarenlange positieve actie, de opkomst en stille afgang van Universitaire Emancipatiecommissies, diverse Stimuleringsronden voor vrouwelijke wetenschappers als Aspasia en Meervoud blijft het aandeel van vrouwen in de hogere universitaire regionen bedroevend klein. Amper 6% van de hoogleraren in Nederland is vrouw, en de subtop doet het maar net iets beter met 10% vrouwelijke UHD's. Daarmee staan we zelfs op de ranglijst onder een aantal ‘ontwikkelingslanden’. De medische faculteiten vormen helaas geen uitzondering. Vrouwen hebben al ruim 10 jaar de overhand bij de basisartsopleiding en ook bij huisartsopleidingen is het aandeel vrouwelijke haio's ruim boven de 50%. Helaas leidt dit niet tot een toename van het aantal vrouwen onder professoren. Uit onderzoeken en inventarisaties blijkt dat er genoeg talentvolle vrouwen zijn, maar het glazen plafond wordt niet doorbroken. Nog steeds is het niet echt duidelijk waarom zo weinig vrouwen de top bereiken: willen ze niet, of worden ze tegengehouden, door wie dan en door wat? Is het Nederlandse vrouwelijke bescheidenheid, te weinig kinderopvang, actieve tegenwerking van de zittende mannen, een combinatie van die factoren of factor X? De interviews in Hypothese verschaffen daar helaas niet veel duidelijkheid over, al bieden ze wel een paar lichtende voorbeelden. Dus ploeteren we maar door en hopen er het beste van, of doen we nog iets meer? De VNVA en het NHG hebben een gezamenlijke werkgroep opgericht van gepromoveerde vrouwelijke huisartsen. Een van de doelen van de groep is het aandeel van vrouwen in wetenschappelijke topfuncties en in beleidsfuncties te vergroten. Zestig procent van de leden wil wel hoogleraar worden op termijn. Er breken mooie tijden aan!