Nynke Scherpbier-de Haan

In 2015 is met de Wet langdurige zorg (WLZ) de ouderenzorg hervormd. In dit onderzoek zijn 4 huisartsen geïnterviewd over de effecten daarvan. Zij waren gematigd positief, maar versnippering van de thuiszorg en gebrek aan financiering voor multidisciplinaire samenwerking zijn bedreigingen voor geïntegreerde zorg aan kwetsbare thuiswonende ouderen.

Het is van groot belang ouderen, patiënten met chronische nierschade en patiënten met hartfalen adequaat te informeren over de risico’s van RAAS-remmers, diuretica en NSAID’s. Huisartsen laten nog te vaak na deze patiënten een stopadvies te geven als er gevaar bestaat op volumedepletie door bijvoorbeeld koorts, diarree of braken.

Terwijl de noodzaak voor transmurale samenwerking groeit, zijn de eerste en de tweede lijn nog te veel twee gescheiden werelden, ook in de opleiding. De Federatie Medisch Specialisten en de huisartsopleidingen willen werk maken van interprofessioneel en transmuraal opleiden. Het is de hoogste tijd!

Er gaan in Europa stemmen op om de verplichte duur van de huisartsopleiding te verlengen. De bedoeling van dit debat is om competentere huisartsen op te leiden en zo de positie van de huisartsgeneeskunde te versterken. Tijd in opleiding staat echter niet gelijk aan een betere kwaliteit van de jonge huisarts. Wij menen dat de kwaliteit van de opleiding leidend moet zijn en niet de duur ervan.

Arts-onderzoekers zijn praktiserende dokters die ook een academische rol hebben. Zij zijn bij uitstek
degenen die wetenschap en praktijk kunnen verbinden. Hoe kijken arts-onderzoekers binnen de huisartsgeneeskunde en de ouderengeneeskunde aan tegen deze verbindende activiteiten, en welke belemmerende of bevorderende factoren ervaren ze daarbij?

Leven met chronische nierschade vraagt zelfmanagement en dus kennis over de aandoening, maar veel patiënten hebben vermoedelijk onvoldoende kennis.