Herhalingstermijn bepaling cardiovasculair risico

Een recent gepubliceerd onderzoek van Bell et al. in het British Medical Journal lijkt iets meer duidelijkheid te geven. Zij gebruikten de gegevens van 13.757 deelnemers van de Tokyo Health Check-up Study en 3855 deelnemers van de Framingham Study die na een initiële meting geen bloeddrukverlagers of cholesterolverlagers voorgeschreven hadden gekregen. Nagegaan werd na hoeveel jaren het cardiovasculaire risicoprofiel van patiënten hoger werd dan 20% op basis van de Framingham-risicoformule. Voor personen met een initieel cardiovasculair risico &lt 10% is de kans &lt 10% dat zij binnen 8-19 jaar voor een medicamenteuze behandeling in aanmerking komen. Bij mensen met een cardiovasculair risico van 10-15% en van 15-20% was de kans om voor behandeling in aanmerking te komen respectievelijk 32% en 73%. Opvallend is dat de kans om de behandelgrens te bereiken onafhankelijk was van de leeftijd.

De auteurs concluderen dat de herhalingstermijn voor bepaling van het cardiovasculaire risicoprofiel afhankelijk moet zijn van het initiële cardiovasculaire risico. Als er zich in de tussentijd geen verandering in het risico voordoet, door bijvoorbeeld gewichtstoename, starten met roken, reumatoïde artritis of daling van de nierfunctie, is een langer screeningsinterval mogelijk dan tot nu toe wordt geadviseerd. Omdat deze groep ruim 75% van de te screenen populatie uitmaakt, zal dit een aanzienlijke vermindering opleveren van het jaarlijks aantal op te roepen patiënten.

Extrapolatie van dit onderzoek naar de Nederlandse situatie dient met enige voorzichtigheid plaats te vinden. Het bepalen van het risico op basis van de Framingham-tabel is niet helemaal vergelijkbaar met de door het NHG gebruikte SCORE-tabel. Desalniettemin lijken er redelijke argumenten te zijn voor het verlengen van de herhalingstermijn voor het bepalen van het cardiovasculaire risico bij patiënten met een initieel vastgesteld cardiovasculair risico in de laagste risicogroepen.

Bèr Pleumeekers