Langwerkende bèta-2-antagonisten

Het januarinummer 2003 van H&W deed ons hart sneller kloppen. Dat was niet alleen omdat er een mooie NHG-Standaard in stond, als toonbeeld van het evidence-based kwaliteitsdenken waarmee de Nederlandse huisartsgeneeskunde zich zo fraai heeft geprofileerd, maar ook vanwege het artikel ‘Een nieuwe kijk op astma met therapeutische consequenties’ dat aan ditzelfde denken ernstig afbreuk doet. Laatstgenoemde beschouwing oogt als een advertorial waarvoor H&W altijd zijn neus heeft opgetrokken. zo'n verkapte reclameboodschap blijkt dit stuk ook te zijn. Het behandelt een theorie over een mogelijk synergistisch effect van langwerkende bèta-2-antagonisten en inhalatiesteroïden, gebracht door twee longartsen. De onderbouwing van de theorie is dun, iets wat de schrijvers niet ontkennen. Het artikel wordt voorzien van fraaie kleurendiagrammen, die rechtstreeks uit een gesponsord nascholingsprogramma lijken te komen. Als je dergelijk materiaal in H&W plaatst, kun je verwachten dat hier binnen de kortste keren op opvallende wijze in echte advertenties naar zal worden verwezen. Aldus wordt een authority-based markt gecreëerd, op ongeveer dezelfde manier als jaren geleden bij cromoglicaat is gebeurd. De schrijvers kan niets worden verweten; een van beiden geeft aan adviseur van de farmaceut te zijn die het grootste deel van de besproken preparaten levert. Wat is er in de redactie gevaren om de emancipatie van de huisartsgeneeskunde zo'n slechte dienst te bewijzen? Waarom is het toegestaan de eerste en laatste kernboodschap in het ‘kadertje’ dusdanig hard te laten formuleren, terwijl dit wetenschappelijk gezien eigenlijk niet kan? Siep Thomas, Marco Blanker, afdeling Huisartsgeneeskunde Erasmus MC Rotterdam